w twórczości podejmującej problemy moralno-filozoficzne odwoływał się do humanistycznej tradycji kultury europejskiej; przez nawiązania do uniwersalnych zagadnień i motywów mitologii, historii, sztuki, natury wyrażał stosunek do współczesności; dał diagnozę kondycji człowieka XX w. — zwłaszcza jego nieprzezwyciężalnego rozdarcia między wykluczającymi się wartościami; istotą przesłania moralnego poezji Herberta jest heroiczny opór przeciw totalitaryzmowi, odmowa udziału w przemocy i kłamstwie, obowiązek pamięci wobec ofiar zniewolenia; łączy ona elementy klasycyzmu z doświadczeniami awangardy, moralistyczny patos z humorem i ironią, intelektualny dyskurs z prostotą języka poetyckiego; zbiory poezji Struna światła (1956), Hermes, pies i gwiazda (1957), Studium przedmiotu (1961), Napis (1969), Pan Cogito (1974), Raport z oblężonego miasta (1983), Elegia na odejście (1990), Rovigo (1992) oraz Epilog burzy (1998); utwory dramatyczne, m.in. Jaskinia filozofów (1956), eseje m.in. o tematyce związanej z historią i kulturą Francji i Włoch Barbarzyńca w ogrodzie (1962) oraz z XVII-wiecznym malarstwem holenderskim Martwa natura z wędzidłem (1993); Wiersze zebrane (1971); Wybór poezji. Dramaty (1973); Wybór wierszy (1983); otrzymał wiele nagród literackich, m.in. Nagrodę Fundacji Kościelskich (1963), austriacką Nagrodę im. Gottfrieda von Herdera (1973).