Byłam inna.
Byłam samotna.
Byłam Polką.

Rok 1918. W powojennej Wielkopolsce narastają nastroje niepodległościowe – Polacy pragną, by ich ziemie wreszcie wróciły do ojczyzny. Wśród nich jest Konstancja, młoda kobieta, która jednak bardziej niż przez wojenną zawieruchę cierpi z powodu samotności. We własnym regionie czuje się obco, a jej wrażliwa dusza nie znajduje ukojenia w podzielonym społeczeństwie.

Polka staje się jeszcze bardziej rozdarta, gdy na jej drodze pojawia się Franz Haack, syn burmistrza, który zaczyna darzyć ją uczuciem. Z każdym dniem walka ze sprzecznymi emocjami i traumatycznymi wspomnieniami staje się dla Konstancji coraz większym wyzwaniem, zwłaszcza że w powietrzu czuć już zapowiedź zbliżającego się powstania. A nadchodząca burza może zniszczyć wszystko – nie tylko marzenia o miłości, ale i nadzieję na wolność.

Żałowałam, że nie ma obok mnie Wandy. Nie tylko teraz, lecz nieustannie za nią tęskniłam. Chciałabym, żebyśmy znowu usiadły razem na parapetach okien w naszym pokoju i rozmawiały przez całą noc o naszych celach, marzeniach i rozterkach dnia codziennego. Żebyśmy położyły się na łące o poranku i wpatrywały w niebo, dopatrując się w chmurach ciekawych kształtów. (…) Co byś mi teraz doradziła, Wando? Żebym szła za głosem serca czy posłuchała rozumu?