Klasyczny roman ôd J.R.R. Tolkiena przełożony na ślonski jynzyk. „Hobit” boł wydany po piyrszy roz we 1937 roku i zaroz boł pozytywnie przijynty tak ôd krytykow, jak tyż ôd czytoczow. Je to piyrszo ze gyszicht, co sie dziejom we świecie Strzodziymio, i prawi historyjo ôd Bilbo Bojteloka, tytułowego hobita, co mo rod swoj dom i pokoj, a wybiyro sie na przigoda, żeby zdobyć tajla skarbu wachowanego ôd dracha Smauga.

Dziynki „Hobitowi”, a społym ś nim dziynki trylogiji „Pon Piestrzyni” świat zaciekawiyła fantastyka, toż skirz tego autora dzisiej sie widzi za ôjca wysokij fantastyki, a ôbie gyszichty to je ôbowionzkowo pozycyjo na połce ôd kożdego fana tego gatonku.

Hobit małowiela niy wyskoczoł ze skory, jak syczynie doszło do jego uszow, i naroz ôboczoł blade ôczy wytrzyszczać sie na niego.

– Ftoś ty je? – pedzioł a wyciong sztylet przed siebie.

– Co ôn je, moj sacss? – szepnoł Golum (co dycki prawioł do siebie, bo nigdy niy mioł żodnego, co by do niego mog mowić). To bez to sam prziszoł, bo naprowda w tyj chwili niy mioł głodu, boł ino ciekow. We inkszym przipodku nojprzod by chycioł, a dopiyro potym szeptoł.

– Joch je pon Bilbo Bojtelok. Stracioł żech cwergi i czarownika i niy wiym, kaj żech je. I niy chca tego wiedzieć, jak ino stond poda.

– Co ôn mo we ronckach? – spytoł Golum, kej patrzoł na miecz, co mu sie blank niy podoboł.

– Miecz, ôrynż ze Gondolinu!

– Sssss – prawioł Golum i zrobioł sie moc uprzyjmy. – Mozno siednie sam i poôzprawio konsecek, moj sacss. Rod mo zogodki, pra?

Ksionżka z ôryginalnymi ôbrozkami z brytyjskego wydanio, ilustracyjo na ôkładzina naszykowoł Grzegorz Chudy.