Od 1938 we Francji; do 1947 tworzył w języku angielskim, następnie głównie francuskim; był autorem francuskich i angielskich przekładów własnych dzieł; początkowo pisał powieści, m.in. Sen o kobietach pięknych i takich sobie (1932, wydane 1993, wydanie polskie 2003), Murphy (1938), trylogia: Molloy (1951, wydanie polskie 1983), Malone meurt (1951) i Nienazywalne (1953, przekład polski Literatura na Świecie 1975 nr 5) zapowiadające nową powieść; światowy rozgłos przyniosła mu sztuka Czekając na Godota (1953, wystawienie polskie 1957); dalsze utwory dramatyczne (m.in. Końcówka 1957, wystawienie polskie 1957, Ostatnia taśma Krappa 1959, wystawienie polskie 1959, Radosne dni 1961, wystawienie polskie 1965) ustaliły jego pozycję odnowiciela teatru, jednego z twórców teatru absurdu; utwory Becketta, pozbawione w istocie warstwy anegdotycznej, stanowią pesymistyczną, groteskową wizję ludzkiego losu i współczesnej cywilizacji; także nowele (wybór polski Nowele 1958), poezje, szkice krytyczne, słuchowiska radiowe, filmy; Pisma prozą (1982), Dzieła dramatyczne (1988), Dramaty (1995); 1969 otrzymał Nagrodę Nobla.