Książka dotyczy funkcjonowania dyplomacji polskiej w późnym średniowieczu, faktograficznie opiera się na stosunkach polsko-krzyżackich, stanowiących centralny problem polityki zagranicznej w badanym okresie. Na podstawie szerokiej kwerendy źródłowej i literatury autor omawia kwestię ośrodków dyspozycyjnych dyplomacji (rolę króla, członków rady królewskiej, reprezentantów ogółu szlacheckiego społeczeństwa), różnorakie dokumenty znajdujące zastosowanie w ruchu dyplomatycznym oraz bezpośrednie formy kontaktów z przedstawicielami zakonu krzyżackiego (poselstwa, rokowania, audiencje, spotkania panujących).