W książce zwrócono uwagę na rolę obrazów mitycznych w kształtowaniu osobowości dziecka, kreowaniu osobistego losu. Odniesiono się do konieczności włączania w życie dziecka wyobrażeń symbolicznych występujących w tkance fabularnej mitów. Odwołując się prac Carla Gustawa Junga, Jamesa Hillmana, Mircea Eliadego, Mariana Mazura, Zenona W. Dudka wskazano na korzyści płynące z lektury pradawnych obrazów adoptowanych na użytek dziecięcego odbiorcy przez Igora D. Górewicza, Grzegorza Kasdepke, Melanię Kapelusz, Michała Łuczyńskiego, Ewę Nowacką, Annę Onichimowską, Łukasza Wierzbickiego, Witolda Vargasa oraz Dorotę Bielską i Zuzannę Orlińską. Podjęto próbę refleksji nad rolą obrazów symbolicznych w ujawnianiu i kształtowaniu indywidualizmu dziecka, rozwijaniu wrodzonych, unikalnych predyspozycji. Mity, wywodzące się z najgłębszych przestrzeni nieświadomości, są równie autentyczne jak samo dziecko, które z racji predyspozycji do spontanicznego kontaktu z nieświadomą stroną psychiki, zdolne jest do ich szczególnego odbioru, do umiejętność włączania treści mitycznych do struktury psychiki. Jak celnie ujął to C. G. Jung: „Dziecko nie tylko chce przebywać z matką, ale także w pałacu, który reprezentuje świat mitologii. Niestety bardzo niewiele osób pamięta te pradawne obrazy i wiele osób choruje ponieważ je zgubiło, a zdrowieje dopiero wtedy, gdy je odnajdzie”. Wypracowanie w sobie stanu obecności dzieciństwa stanowi źródło udanego życia, a brak owych doświadczeń skutkuje niespełnioną egzystencją, odczuwaniem nieustannego braku i niezadowolenia. Istotne jest by pozostać dorosłym, który posiada subtelne przymioty dziecka, takie jak „latarniana świadomość”, potrzeba odczuwania szczęścia i piękna, prawo do marzeń, korzystanie z zasobów wyobraźni, indywidualizm.
Ponadto w niniejszej publikacji szczególnie istotna staje się literatura podmiotu odnosząca się do mitów słowiańskich. Z perspektywy psychologii głębi współczesne odradzanie się słowiańszczyzny wskazuje na konieczność relacji z tym wymiarem egzystencji, od którego zostaliśmy w przeszłości oderwani. Ta „rozpadlina” tłumiona przez wieki domaga się zabliźnienia, uleczenia i włączenia do zbiorowej nieświadomości. Wiedza, iż pozbawiono nas czegoś cennego i niezbędnego w rozwoju indywidualnym i zbiorowym, jest wyraźna we współczesnym nurcie odrodzenia się kultury słowiańskiej, odczuwalna w tęsknocie za symbolicznym wymiarem egzystencji.