Tematem rozważań w niniejszej pracy jest wykazanie, że muzyka kameralna stanowi doskonałą formę syntezy, czyli przenikania cech wykonawstwa orkiestrowego i solowego.
Zagadnienie to jest jednak bardzo obszerne, stąd studium to poparte jest jedynie utworami, w których istotną rolę spełnia flet.
Przedstawione tu przykłady nutowe z twórczości: kameralnej, orkiestrowej oraz na instrument solowy, określają, jak wiele cech wspólnych i wzajemnych powiązań mają wszystkie trzy typy muzykowania – mimo różnic w technice wykonawczej.
Praca jest podzielona na trzy główne ogniwa, z których każde jest polem do rozważań na dany temat. Istotne wydaje się również przedstawienie fletowej literatury na przestrzeni stuleci w celu uzyskania pełnego obrazu wzajemnego oddziaływania tych struktur na siebie.