Jakie zachowania, przeżycia, doświadczenia wskazują na sposoby radzenia sobie ludzi z problemami, zwłaszcza dotyczącymi ich tożsamości i bycia w świecie? Jakie miejsce wśród tych sposobów radzenia sobie zajmuje korzystanie z poradnictwa? Jakie fakty, procesy i zdarzenia składają się na poradnictwo? Jakie ogólniejsze prawa odnoszą się do owego radzenia sobie, radzenia się i wspomagania innych?

Praktyka poradnicza ze względu na swą codzienność, niejako swojskość, wydaje się czymś oczywistym. Natomiast z uwagi na nieuchwytny zmysłami charakter realizowanych poprzez nią zróżnicowanych celów zdecydowanie wyodrębnia się z innych społecznych praktyk lub sposobów bycia ludzi. Tym samym staje się obiektem godnym naukowego namysłu, „podmiotem”, zachęcającym do zbudowania odrębnej nauki o niej - poradoznawstwa. Dzięki podejmowaniu refleksji i prowadzeniu badań naukowych, których przedmiotem jest „trojakie radzenie” (radzenie sobie, radzenie się, radzenie innym), można odkryć jego głębszy sens oraz znaczenie, specyfikę zachodzących w nim procesów i społecznych działań, lokujących się na różnych poziomach życia jednostek i społeczeństw.

Książka Prof. A. Kargulowej, zatytułowana O teorii i praktyce poradnictwa stanowiła pierwszy polski podręcznik dla wszystkich zainteresowanych (praktycznie i badawczo) tym rodzajem działalności. Książka Poradnictwo od nowa stanowić będzie opracowanie, dzięki któremu możliwe będzie zrozumienie zmian, jakie w tym rodzaju praktyki następują oraz rezonansu, jaki zachodzi pomiędzy poradnictwem a kontekstem, w którym ono funkcjonuje. Doczekaliśmy się książki, która tę poradniczą „galaktykę” próbuje ująć w „karby” właściwe współczesności.
Z recenzji prof. dr hab. Romana Lepperta