Wojciecha Cejrowskiego technik autoprezentacyjnych, które demaskuje,
uwydatniając nawet najdrobniejsze ich przejawy, za pomocą
których świadomie kreuje swój własny wizerunek oraz – z pozoru
niepostrzeżenie, ale umiejętnie – steruje jego odbiorem przez czytelnika.
Mamy nadzieję, że książka będzie zachętą do podjęcia dalszych –
bardziej kompleksowych badań – nad strategią autoprezentacji Cejrowskiego
również w innych aspektach jego bogatej (i jakże wzbudzającej
emocje i kontrowersje) działalności dziennikarskiej.
Celem książki nie jest oczywiście wartościowanie tych technik autoprezentacyjnych
– wszak o sukcesie książki stanowi między innymi
indywidualny zamysł twórczy i świadomość pisarska jej autora, a ich
wykorzystanie leży już tylko w jego gestii. Jak dowodzi liczba sprzedanych
egzemplarzy Rio Anacondy oraz Gringo wśród dzikich plemion, Cejrowski osiągnął niewątpliwie sukces czytelniczy, choć na próbę odpowiedzi
na pytanie, jakie jest miejsce Wojciecha Cejrowskiego w historycznoliterackim
szeregu wybitnych polskich podróżopisarzy, wśród
których, naszym zdaniem, należy wymienić zwłaszcza Olgierda Budrewicza,
Alinę i Czesława Centkiewiczów, Arkadego Fiedlera, Ferdynanda
Goetla, Ryszarda Kapuścińskiego, Antoniego Ossendowskiego,
Ksawerego Pruszyńskiego, Melchiora Wańkowicza i Lucjana Wolanowskiego,
będziemy musieli jeszcze poczekać.