"Nierozpoznani" to powieść utrzymana w ryzach współczesnego dekadentyzmu, który bardziej przejawia się w chęci „bycia dekadentem”, niż w realizacji takiego zamiaru. Właśnie dlatego bohaterowie tej książki, przemierzając wielkomiejską przestrzeń raczej marzą jedynie o własnym miejscu niż go poszukują. Można ich nazwać artystami, ale największa sztuka wyraża się w ich pragnieniu odkrycia prawdy o sobie. Tytułowi „nierozpoznani” to bowiem ludzie nierozpoznani przez siebie samych i zagubieni w meandrach wrażliwego usposobienia. Najwyrazistszym tłem ich zmagań ze zwyczajnością i przeciętnością, jest taniec, który, dzięki subtelnym, uwodzącym wręcz opisom Grzegorza Strumyka, staje się godnym najwyższego podziwu. Opisy te tworzą hipnotyzującą atmosferę, przypominającą atmosferę wypełnionego opiumowym dymem karawanseraju. "Nierozpoznani" urzekają narracją, wzruszającą delikatnością opisu oraz porywającą fabułą i są powieścią flirtującą ze wszystkimi sferami świadomości i nieświadomości – powieścią, która wręcz domaga się wieloaspektowego odbioru.