Opowieści „skolonizowanego/kolonizatora”. W kręgu studiów postzależnościowych nad literaturą polską XX i XXI wieku prezentują antropologizujące podejście do literatury. Tradycyjne instrumentarium historyczno-socjologiczne – niewystarczające przy próbach uchwycenia doświadczeń zrodzonych na styku sytuacji zniewolenia i emancypacji, dominacji i podporządkowania – zostało tu wzbogacone o kategorie wypracowane przez współczesną myśl humanistyczną z kręgu postcolonial studies i przystosowane do potrzeb polskiego obszaru. Autorka proponuje, by tak ukierunkowane badania nad literaturą polską określać mianem postzależnościowych (post-zaborowych, post-okupacyjnych, post-PRL-owskich, a nie post-kolonialnych). To rekonesans, dzięki któremu można z innej perspektywy spojrzeć na zabory i literacki dyskurs postzaborowy, okupację z jej skutkami i zachowane w literaturze dyskursy wytworzone zarówno przez nią, jak i czasy PRL-u, a także dzisiejszą suwerenność wraz z jej dyskursem postzależnościowym.