W niniejszej monografii zostały omówione metody i algorytmy modelowania i symulacji połączeń w układach elektronicznych. Połączenia to elementy przewodzące (wykonane na krzemie, płytce drukowanej lub jako kabel), które dla prądów stałych i wolno zmiennych (o długości fali dużej w porównaniu z długością połączenia), można opisywać rezystancjami albo zwarciami. Jednak dla wysokich częstotliwości (gdy długość fali jest porównywalna z długością połączenia) ma ono charakter układu o stałych rozłożonych, w ogólności wymagającego opisu za pomocą równań Maxwella. Jednak, jeżeli fala w połączeniu 1-D jest TEM lub quasi-TEM wystarczający staje się opis prostszy, za pomocą pary liniowych równań różniczkowych cząstkowych, zwanych równaniami telegrafistów.
Należy zwrócić uwagę, że istotną cechą komunikacji z Czytelnikiem zaproponowanej w niniejszej pracy, jest fakt, że każdy z modeli literaturowych z rozdz. 3 oraz autorskich z rozdz. 5–8 został nie tylko opisany, ale także zaprogramowany w środowisku Matlab, aby Czytelnik mający dostęp do tego środowiska mógł sam z nimi eksperymentować. W tym celu dla każdego modelu napisano skrypt do symulacji w dziedzinie czasu. W ten sposób uzyskano własne wyniki dla modeli linii opracowanych wcześniej przez badaczy. Zaproponowano kilka przykładów, które są symulowane wszystkimi omawianymi modelami i przewijają się przez całą pracę – przede wszystkim jest to linia 50-omowa i 75-omowa. Pozwoliło to autorowi ocenić dokładność i złożoność oraz zajętość pamięci dla każdej z rozpatrzonych metod symulacji linii.