<i>Oświeceniowe tutti frutti</i> jest zbiorem dwunastu szkiców. Teksty odznaczają się różnorodnością: od zjawisk obyczajowych (<i>Incognito oświeconych</i>) przez zagadnienia życia literackiego (<i>„Bons mots” w świetle konwersacji [i „vice versa”]</i>) – po zjawiska literackie (<i>Ślady „żywiołu konwersacyjno-salonowego” w poezji Wojciecha Miera</i>) czy zagadnienia z zakresu architektury i sztuki (<i>„Maskarady architektoniczne”</i>, <i>Pałace i oświeceni</i>).
Oprócz różnorodności ważną cechę zbioru stanowi atrakcyjność omawianych zjawisk. Opisane fakty – z racji owej atrakcyjności – mogą zaciekawić nie tylko badaczy epoki, ale także przeciętnego czytelnika, który nie jest specjalistą w tym zakresie.
Postacią, która w jakimś sensie patronuje temu zbiorowi, jest Jan Potocki, genialny i ekscentryczny autor <i>Rękopisu znalezionego w Saragossie</i>, obecnie bardzo modny; tutaj ujęty z różnych, interesujących perspektyw.
Całość napisana została stylem lekkim, a zarazem barwnym.
Można powiedzieć o prezentowanym zbiorze, że z konsekwencją realizuje ulubioną ideę oświeceniowych literatów, mianowicie „uczyć – bawiąc”.

Recenzja książki ukazała się na stronach portalu Wiara.pl, 9 listopad 2009 r. (dostępna pod adresem: www.wiara.pl) oraz w czasopiśmie „Wiek Oświecenia” 2010. T. 26: Południe wieku, s. 205–209.