Tematem książki jest analiza wybranych wyrażeń funkcjonujących w obrębie różnych odmian języka hiszpańskiego (głównie andyjskiej i paragwajskiej) w sposób odmienny od normatywnego. Autorka wychodzi z założenia, że przyczyną różnic są zmiany semantyczno-dyskursywne, wynikające z konieczności pogodzenia w języku hiszpańskim dwóch różniących się między sobą wizji świata (europejskiej i andyjsko-amazońskiej) oraz dwóch różnych systemów językowych: zorientowanego na czas systemu języka hiszpańskiego i zorientowanych na aspekt języków substratowych. Analiza została przeprowadzona za pomocą zaproponowanej przez autorkę metodologii lingwistyki kulturowej, potraktowanej jako wielopłaszczyznowa teoria badawcza, której konkretne komponenty (semantyczny, pragmatyczny, kognitywny, etc.) służą jako narzędzia badawcze w zależności od rodzaju zjawiska językowego i warunków jego występowania.

Praca jest przykładem rzadko spotykanej monografii napisanej z wykorzystaniem źródeł nowoczesnych, podających sprawdzone informacje, powiązane w sposób prowadzący do wniosków, które mogą zainteresować bardzo zróżnicowane grono czytelników: przede wszystkim językoznawców, ale także etnologów i etnografów, kulturoznawców, filozofów oraz ogólnie pojmowaną „kulturalną” publiczność.