Książka Julii Kluzowicz, chociaż podzielona na dziewięć rozdziałów, w rzeczywistości składa się z dwóch części. Pierwsza – teoretyczna – stanowi konieczne wprowadzenie do teatru codzienności. Poprzez zaproponowany przez Autorkę dobór tematów odsłania się strategia Kluzowicz: antropologia może być dziedziną nauki przydatną animatorom kultury, codzienność ma być nurtem, w którym zanurzają się działania animacyjne, a narzędziem służącym do tego ma być teatr. Wybór czterech wektorów: antropologia – animacja – codzienność – teatr w naturalny sposób doprowadza do drugiej części, do specyficznego opisu twórczości wybitnych współczesnych reżyserów, czyli Alvisa Hermanisa i Stefana Kaegiego. Kluzowicz w wyborze opisywanych spektakli i przedstawianiu strategii wybranych reżyserów szczególnie mocno skupia się na jednym aspekcie, który określany bywa wieloznacznym terminem „codzienność”. Właśnie w tym punkcie zbiegają się wszystkie linie książki. Autorka pisze w drugiej części o „teatrze codzienności”. Rzeczywiście to na tym poziomie twórczość Hermanisa oraz Kaegiego może być wzorem i dać instrumenty do skutecznej pracy pedagogicznej, animacyjnej czy samokształtującej osobom niezwiązanym lub tylko pośrednio związanym z teatrem.
Z recenzji dra hab. Tadeusza Kornasia