Kabir, jeden z wielu mistyków, jakich wydały Indie, urodził się w roku 1440 po Chr. w Benares, w epoce, kiedy metafizyka i soteriologa wielkich systemów filozoficznych: Samkhyi, Wedanty i Buddhaizmu ostatecznie ustąpiła miejsca tęsknocie za religią uczucia i ufności, za religią, której hasłem jest nie „Wyzwolenie przez Wiedzę”, ale „Wyzwolenie przez Miłość”, przez wiarę w dobroć i litość potężnego Boga. Jak większość poetów i minstreli indyjskich, Kabir nigdy nie uwiecznił swoich utworów na piśmie. Najstarszy zbiór, tak zw. „Kabir-Bidżak”, jest późniejszą kompilacją jego ucznia Dharmadury. Część pieśni została także wcielona do Adi-Granthu, świętej księgi Sikhów, ale większa ich część po dziś dzień żyje tylko w pamięci Hindusów i wędruje śród ludu z ust do ust. Niektóre z nich czytelnik będzie mógł poznać przeczytawszy niniejszą publikację. Przeł. Rabindranath?Tagore.