Inwestycje publiczne wymagają tworzenia
szczególnych rozwiązań prawnych, wybiegających poza spektrum dotychczasowych
rodzajów kontraktów. Daje się i w tym miejscu zaznaczyć wpływ prawa unijnego
czy międzynarodowego. Dlatego też w celu przekazywania lub wspólnej realizacji
zadań publicznych związanych z przebudową infrastruktury, jak też świadczenia
usług powszechnie dostępnych, pojawiła się potrzeba stworzenia odrębnej instytucji,
w ramach której podmioty publiczne i inwestorzy staliby się partnerami w imię
realizacji zarówno własnych interesów, jak i dobra ogółu. Tą szczególną instytucją
jest partnerstwo publiczno-prywatne wprowadzone w Polsce w 2005 r., z sukcesem
realizowane przez inne kraje europejskie od wielu lat. Z uwagi na fakt, że partnerstwo
publiczno-prywatne, jako instytucja stosunkowo młoda, było w literaturze
analizowane w dużej mierze jedynie z gospodarczego punktu widzenia, należałoby
przyjrzeć się mu również od strony teoretycznoprawnej i samego prawa administracyjnego,
z którym będzie ono chociaż pośrednio związane. Toteż celem niniejszej
pracy jest analiza regulacji umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym, stanowiącej
serce całej instytucji, po pierwsze w kontekście ogólnych form działania
administracji, a po drugie cech szczególnego rodzaju umowy, jakim jest kontrakt
administracyjny.