Celem pracy jest analiza porównawcza wybranych zagadnień związanych z roz-wojem budownictwa sportowego w wybranych miastach II Rzeczpospolitej – przede wszystkim największych aglomeracjach, takich jak Warszawa, Łódź, Lwów, Poznań, Kraków i Wilno, oraz miastach takich jak Katowice, Bydgoszcz, Zakopane czy Krynica Zdrój, w których znajdowała się infrastruktura sportowa o znaczeniu międzynarodowym, w tym stanowiąca arenę rozgrywania międzynarodowych zawodów sportowych. Sporadycznie w monografii pojawiają się również odwołania do innych ośrodków miejskich w Polsce, które odgrywały istotną rolę jako ośrodki gospodarcze (np. Gdynia), stolice regionalne (np. Toruń) czy miasta, w których znajdowała się infrastruktura sportowa o znaczeniu ogólnokrajowym (np. Przemyśl z najlepszą w Polsce halą lekkoatletyczną). W pracy podjęta została próba odpowiedzi na pytanie, na ile rozwój infrastruktury sportowej zaspokajał rosnącą w społeczeństwie potrzebę uprawiania aktywności fizycznej na poziomie rekreacji, jak i treningu sportowego, uczestnictwa w zawodach sportowych oraz podziwiania wielkich wydarzeń sportowych. Przedmiotem badań były także związki między rozwojem obiektów sportowych a sytuacją polityczną i gospodarczą. W pracy podjęto również próbę analizy, jak nowo budowane tereny sportowe wpisywały się w obszar miejski w kontekście społecznym. Przeprowadzone badania, realizowane na podstawie zachowanych źródeł archiwalnych, prasowych, pamiętnikarskich i fotograficznych oraz w oparciu o istniejącą już literaturę przedmiotu, wskazały, iż we wszystkich dużych miastach II Rzeczpospolitej odnotowano w okresie międzywojennym istotny wzrost liczby i ja-kości obiektów sportowych. Szczególnie widoczny był on w latach 1926-1929 w związku z koniunkturą gospodarczą i przychylnym podejściem władz sanacyjnych do kwestii rozwoju kultury fizycznej.