Dla białorutenistyki polskiej, a nawet dla całego literaturoznawstwa białoruskiego, jest to praca szczególna, wręcz unikalna: po raz pierwszy przedmiotem wnikliwej analizy stała się poezja generacji młodych poetów białoruskich urodzonych w latach 70. XX wieku, nie zaś spuścizna klasyków literatury białoruskiej, czy też osiągnięcia uznanych autorów współczesnych.

Ta głośna, odważna, prowokacyjna grupa literacka powstała w Mińsku w drugiej połowie lat 90. XX wieku, po czym opublikowała szereg manifestów, wydała kilka almanachów oraz tomików personalnych, po czym rozpadła się (według innej wersji zamieniła się w koło literackie ‘Szmerzwerkť,). Jednak jeszcze dzisiaj jej przedstawiciele - Źmicier Wiszniou, Juraś Barysiewicz, Alhierd Bacharewicz, Illa Sin, Serż Minskiewicz, Wiktar Żybul, Dżeci, Wolha Hapiejewa - odgrywają zauważalną rolę w życiu literackim Białorusi. Autorka przedstawia przedmiot badania na tle historycznym, społecznym oraz kulturowym, porównuje sytuację literacką w latach 90. XX wieku w Polsce, Rosji, Ukrainie i na Białorusi, tłumaczy specyfikę rozwoju literatury białoruskiej w czasach "gorbaczowskiej perestrojki", krótkiego okresu odrodzenia narodowego, któremu na zmianę przyszła "łukaszenkowska sowietyzacja".