Kiedy człowiek czyni zło, potwory nie są już potrzebne.
Dziesięcioletnia Lizka poznała dobrze ból oraz krzywdę. To wtedy zaczęła odwiedzać opuszczony dom w sąsiedztwie - pomimo grozy, jaka się w nim czai, i przerażenia, jakie wywołuje. Pewnego dnia dziewczynka spotyka tam Igę - siedemnastolatkę o przeszłości niemal równie przygnębiającej, jak jej własna.
Co wydarzyło się w życiu bohaterek, że obie szukają schronienia w nawiedzonym domu?
Czy wspólnie zdołają stawić czoła przeszłości, gdy ta powróci? I jaką rolę w nadchodzących wydarzeniach odegrają mieszkańcy ponurego domiszcza?
Bywa, że prawdziwy horror kryje się zupełnie gdzie indziej, niż wskazują pozory.

Potwory mnie bawią, pragnąłbym natomiast spotkać przyjaznego ducha, który już samymi odwiedzinami udowodniłby istnienie „życia po życiu”. Boję się natomiast ludzi, a konkretnie ludzkiej głupoty oraz nieustępliwości w niesieniu kaganka przemocy. Człowiek człowiekowi najczystszym i najbrudniejszym złem oraz mistrzem w zadawaniu bólu. Urodzonym specjalistą w niszczeniu tego, co piękne, i deprawowaniu tego, co niewinne.
Za co tak lubię powieści Klaudii Zacharskiej, że bez choćby cienia wątpliwości zgodziłem się Wam polecić tę jej najnowszą książkę? Za to, że pomimo prawdziwie przerażających treści tkwi w niej nadzieja. Nie ta naiwna, nie ta szczeniacka, lecz taka wiarygodna. I pojawiają się wiarygodnie dobrzy, choć nie bez skazy, ludzie. I najważniejsze: pojawiają się rzadziej od duchów!
Czytajcie i polecajcie dalej! Marek Zychla, autor m.in. „Strychnicy” i „Bezmiłości”