Monografia "Leksyka języków słowiańskich w badaniach synchronicznych i diachronicznych" jest kontynuacją dwóch wcześniejszych publikacji dotyczących leksyki języków słowiańskich, przygotowanych w Instytucie Języka Polskiego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, a mianowicie książek Studia nad słownictwem dawnym i współczesnym języków słowiańskich (Toruń 2007) oraz Z zagadnień leksykologii i leksykografii języków słowiańskich (Toruń 2008).Książka stanowi nie tylko źródło wiedzy o współczesnej i dawnej warstwie leksykalnej języków polskiego, czeskiego, rosyjskiego i staro-cerkiewno-słowiańskiego, ale także prezentuje aktualnie podejmowane kierunki badań. Jest wizerunkiem współczesnego językoznawstwa, które dostrzega swoje zadanie w rozstrzyganiu problemów ogólnometodologicznych oraz zgłębianiu szczegółowych zagadnień badawczych, takich jak delimitacja jednostek języka, ustalanie ich znaczeń czy funkcji oraz analiza czynników motywujących ich przeobrażenia i przenikanie do różnych subkodów językowych.