Władysław Laskonogi (1161/67-1231) był synem Mieszka III Starego i ruskiej księżnej Eudoksji, w prostej linii wnukiem Bolesława Krzywoustego. Kilkakrotnie zasiadał na krakowskim tronie, a przez większość panowania walczył o utrzymanie jedności Wielkopolski, zmagając się ze swoim bratankiem Władysławem Odonicem, czasami z koalicją wrogich mu książąt polskich. Całe życie poświęcił na utrzymanie zasady senioratu i silnej władzy książęcej. Na przeszkodzie stawały mu dążenia innych władców ówczesnej Polski, coraz bardziej emancypującego się Kościoła i wielkich rodów rycerskich. Czasy, w których żył, czasy wielkiego przełomu i przemian w szybko rozwijającym się społeczeństwie, nie poskąpiły mu w jego długim życiu wydarzeń dramatycznych, często obfitujących w zmienne koleje losu. Dramaturgii tej postaci dodaje fakt, że na polu tych zmagań był on często osamotniony.
Nie miał najlepszej opinii wśród kronikarzy. Nie zostawił po sobie potomka, zarzucano mu, że prowadził życie rozpustne i niegodne władcy, a zginął jakoby goniąc prostą dziewczynę. Jednak za swą stanowczą i konsekwentną walkę o prerogatywy panowania powinien zyskać należne uznanie.