<i>„Neo-noir”. Ciemne zwierciadło czasów kryzysu</i> to pierwsza polska monografia poświęcona zagadnieniom nowego filmu czarnego. W otwierającej części autorka dokonuje rekapitulacji dotychczasowych definicji zjawiska, proponując równocześnie własne rozumienie neo-noiru jako estetyki szczególnie prężnie rozwijającej się w czasach wielorako rozumianych kryzysów (w tym kryzysów tożsamościowych, epistemologicznych, a także kryzysów kategorii takich jak płeć czy samo kino). Chociaż w swoim opracowaniu autorka bazuje głównie na przykładach filmowych, odwołuje się także do wybranych komiksów (np. <i>Joker</i> Briana Azzarello i Lee Bermejo), gier wideo (<i>L.A. Noire</i>) oraz wideoklipów (<i>Who Is It?</i> Michaela Jacksona), a nawet reklam (seria <i>BMW: The Hire</i>). Książka zawiera omówienia i interpretacje nie tylko dzieł określanych mianem <i>retro-noir</i> (takich jak <i>Listonosz zawsze dzwoni dwa razy</i> Boba Rafelsona czy <i>Czarna Dalia</i> Briana De Palmy), których twórcy składają hołd klasycznemu czarnemu kinu, ale i licznych filmów science fiction (<i>Łowca androidów</i> Ridleya Scotta, cykle <i>Terminator</i> i <i>Matrix</i>, serial <i>Battlestar Galactica</i>), thrillerów (<i>Nagi instynkt</i> Paula Verhoevena, <i>Zębate ostrze</i> Richarda Marquanda), a także adaptacji komiksów (cykl Chrostophera Nolana o Batmanie, <i>Sin City</i> Roberta Rodrigueza). Autorka odwołuje się przy tym zarówno do kinematografii zachodniej, jak i azjatyckiej (hongkońskiej, koreańskiej, japońskiej, indyjskiej), a także polskiej (<i>Psy</i> Władsyława Pasikowskiego). <i>„Neo-noir”</i>… to publikacja skierowana nie tylko do znawców, ale i wszystkich miłośników kina, zwłaszcza do tych, którzy dostrzegają, że wzorce nowego kina czarnego są obecnie na tyle ekspansywne, że stają się ogólnokulturowym fenomenem.