Uchwalenie 2 kwietnia 1997 roku Konstytucji RP stanowiło przełom w jurydycznym ujęciu kształtowania stosunków państwo-kościół w Polsce, gruntownie redefiniując pryncypia systemu prawa wyznaniowego. Ustawa zasadnicza w art. 25 ust. 4 i 5 Konstytucji proklamowała zasadę bilateralności, która w rodzimym porządku normatywnym przybrała postać ustaw uchwalonych na podstawie umów zawieranych przez Radę Ministrów z właściwymi przedstawicielami kościołów oraz związków wyznaniowych, z zastrzeżeniem Kościoła katolickiego.

Autor zgłębia problematykę kształtowania wzajemnych relacji państwa z niekatolickimi związkami religijnymi w polskim porządku prawnym. Porusza aspekty formalne i proceduralne. Omawia naturę prawną umowy, zasady prowadzenia rokowań i zawierania umów oraz problematykę odrębności trybu uchwalania przez parlament ustaw wyznaniowych.