Architektura lat siedemdziesiątych XX wieku budzi wiele interesujących dyskusji. Ten stosunkowo nowy kierunek badań coraz częściej postrzegany jest w różnych aspektach. Wybudowane wtedy obiekty uważane są niekiedy za nieatrakcyjne, które utrudniają lub blokują lokalizowanie nowych inwestycji. Bardzo często architekturze tej przypisywane są cechy elementów oszpecających przestrzeń miejską, które kojarzą się głównie z ówcześnie panującym ustrojem. Wręcz z alergiczną niechęcią podejmowane są próby odnowy, które mogłyby zachować ich dotychczasowy charakter, nie ingerując w ich pierwotną formę. Należy jednak spojrzeć na tą architekturę z innej perspektywy. Niekiedy pod wieloletnią zasłoną zaniedbań przezierają interesujące i niezwykle współczesne rozwiązania urbanistyczne.
Autorzy, podejmując się badań osiedli mieszkaniowych wybudowanych w latach siedemdziesiątych w Rzeszowie, wyznaczyli te osiedla, które charakteryzują się oryginalnymi rozplanowaniami przestrzennymi wyrosłymi z interpretacji walorów natury miejsca. Przyjęte w procesie projektowym koncepcje przestrzenne i środki architektonicznego kształtowania reprezentują te przykłady, które wniosły kolejne ogniwa do szerokiego spektrum architektury nurtu modernistycznego.