Praca przedstawia istotne dla pedagogiki, jej wieloznacznego somatycznego wymiaru uobecnienie dyskursu ciała ze szczególnym uwzględnieniem wzorów kultury, które przez ciało objawiają się i zaświadczają o tym, co w ciele zinternalizowane, a zatem przyjęte jako własne i nieodzowne w życiu osobistym i społecznym (...) Autorka podkreśla wartość wzorów kultury ciała dla pedagogiki, a mając do wyboru wiele perspektyw teoretycznych, które erudycyjnie przytacza w części teoretycznej, podejmuje decyzję o wyborze jednej, bodaj najbardziej nośnej poznawczo i przydatnej do jej własnych badań. Ową podstawę stanowią typy kultury somatycznej Floriana Znanieckiego ... (...)

W dyskusji, która w sposób oczywisty pojawia się zawsze tam, gdzie Autor nie stawia kropki nad „i” i jakże słusznie, powinni wziąć zatem udział wszyscy Ci Pedagodzy zatroskani o rozwój młodych ludzi w kulturze, jej wzorach, często deformowanych w wyniku agresywnej inwazji mediów oraz bardziej oddalających widzów od wartości.