Zamieszczone w tym zbiorze wiersze są zapisem wędrówki, którą odbyła rodzina Skrzyneckich od chwili opuszczenia Europy w 1949 roku, przez następne 60 lat życia w Australii. Są tu wiersze o wygnaniu, wyobcowaniu, asymilacji, nadziei i miłości. Stawiają one uniwersalne pytania na temat ludzkiego życia i losów ludzi, których druga wojna światowa wyrwała z korzeniami z ziemi przodków, pytania, gdzie to życie w rzeczywistości przynależy.

Wiersze Petera Skrzyneckiego poruszają problemy tożsamości w sensie geograficznym, intelektualnym oraz duchowym, powstały jako rezultat wielu skomplikowanych doświadczeń indywidualnych osób, a także relacji kulturowych i społecznych. W samym sercu tej książki znajduje się przesłanie, iż poszukiwanie odpowiedzi na to, kim jesteśmy, nigdy nie ustaje, że opuszczenie Europy, Polski lub każdego innego kraju, będzie zawsze wędrówką, będzie wsłuchiwaniem się w poezję, której nikt inny nie usłyszy.