Prezentowane wydawnictwo daje początek serii wydawniczej pt. Polacy – Syberia. XVIII-XIX wiek. Autorem niniejszych wspomnień jest Aleksander Skolimowski – Polak, który obrał karierę wojskową w armii carskiej. Do podjęcia takiej decyzji przyczyniła się m.in. sytuacja materialna jego rodziny. W 1835 r. ukończył gimnazjum i udał się do Petersburga do korpusu kadetów. W Pułku Szlacheckim Skolimowski otrzymał, jak podkreślał, dobre przygotowanie do dowodzenia wojskiem. Wkrótce otrzymał awans na chorążego i we wrześniu 1838 roku rozpoczął służbę w 5. batalionie Dnieprowskiego Pułku Piechoty. Okazało się, że batalion, do którego został skierowany, stacjonował w Penzie. Skolimowski przez następne kilkanaście lat przemieszczał się wraz ze swoim oddziałem po centralnych guberniach Imperium Rosyjskiego. Czas młodego oficera upływał na ćwiczeniach, przeglądach i marszach. Od 1838 r. do 1849 r. Skolimowski awansował do stopnia majora. W 1852 r. otrzymał rozkaz przeprowadzenia żołnierzy z 2. artyleryjskiej dywizji do Warszawy w celu wzmocnienia garnizonu warszawskiego. Podczas pobytu w warszawie okazało się, że jego batalion został przeniesiony na linię orenburską, gdzie przebywał do 1866 roku. W 1870 r. został zwolniony z wojska, a jednocześnie awansowany na stopień generała-majora z pełnym uposażeniem. Decyzja o napisaniu wspomnień zapadła i została zrealizowana w wyniku dwóch przesłanek. Pierwsza – to tęsknota za ojczyzną, druga to pragnienie stworzenia czegoś w rodzaju testamentu duchowego, a zarazem przesłania dla swoich dzieci, w którym chciał zawrzeć najgłębsze przemyślenia i wskazówki dla nich na dalsze życie. Dlatego tyle w pamiętniku dydaktyzmu i wyjaśnień związanych z jego życiem i wyborami. Pamiętnik pozwala ujrzeć duchowe rozterki dotyczące życia Polaka w środowisku i armii rosyjskiej.