Transformacja” to termin, który dominuje w dyskusji o przyszłości energetyki.
Popularnie odnoszony jest do mocy wytwórczych i ograniczany do kwestii,
z czego produkować energię elektryczną, ewentualnie czym zasilać pojazdy.
Problem jest jednakże niewspółmiernie bardziej złożony. Dotyczy bowiem wielu
zagadnień, których natura wykracza poza ramy eksponowanych medialnych
polemik. Jego zawartość merytoryczna, to także pytanie o to, kto będzie energię
wytwarzał. Czy będzie to system scentralizowany czy też mikrogeneracja, a może
hybrydowe rozwiązania łączące obie koncepcje? Jaka będzie pozycja odbiorcy?
Czy zgodnie z duchem rozwoju zrównoważonego będziemy racjonalniej gospodarowali energią czy też ograniczymy się do projektowania bardziej efektywnych
urządzeń odbiorczych, sprawniejszych silników etc.?
Na wskazane wątpliwości nakładają się zadania wynikające z konieczności
zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego. Czy wybór energetyki rozproszonej nie przyczyni się do anarchizacji systemu i w jaki sposób będziemy go
stabilizować? Jak powinny kształtować się kryteria wyboru dostawcy surowców
kopalnych, czyli od kogo kupować ropę naftową i gaz ziemny – od tego, kto
oferuje węglowodory najtaniej, czy od tego, kto jest nam bliski politycznie? Jak
z tym radzą sobie inne państwa? Wejście w obszar międzynarodowych stosunków
polityczno-gospodarczych i szeroko pojętego ładu światowego staje się w tym
kontekście także elementem transformacji energetycznej. Podobnie rzecz się ma
z zagadnieniami z zakresu ochrony środowiska i zmian klimatycznych. Wzajemne implikacje z bezpieczeństwem są tu nader wyraźne. Problem ten dotyczy
także kwestii związanych z postępem technicznym i jego tempem. Możliwości
skutecznego prognozowania przybliżałaby odpowiedź dotyczącą sygnalizowanego importu nośników, wskazując na okres ich wykorzystania