Problematyka bezpieczeństwa od wielu lat znajduje swoje miejsce w kręgu zainteresowań wielu nauk społecznych, humanistycznych, ekonomicznych.
Samo zainteresowanie bezpieczeństwem przeżywa renesans. Powstaje dyscyplina naukowa „Securitologia”, czyli nauka o systemie skutecznej
i bezpiecznej ochrony człowieka. Choć nauki o bezpieczeństwie(securitologia) są wciąż stosunkowo młodą – na tle innych – gałęzią nauki, bez wątpienia jednak tę dynamicznie rozwijającą się dziedzinę charakteryzuje coraz bardziej szerokie i kompleksowe podejście do badanych kwestii. Ujęcie przedmiotowe i podmiotowe, analiza bezpieczeństwa z punktu widzenia społeczności międzynarodowej i stosunków między państwami, z płaszczyzny narodu, grup społecznych, wreszcie – jednostki, zwracanie coraz większej uwagi na zagrożenia (i bezpieczeństwo) pozamilitarne w nieznanych
(bądź lekceważonych) jeszcze kilkadziesiąt lat temu aspektach, takich jak demografia, problemy młodzieży czy wyzwania z zakresu ochrony środowiska. Jednocześnie jesteśmy świadkami głębokich reform systemowych dotyczących zarówno szczebla strategicznego, w tym najważniejszego dokumentu z tego zakresu w RP, jakim jest Strategia Bezpieczeństwa Narodowego oraz powiązanych z nim dokumentów sektorowych, jak i nowego pojmowania
bezpieczeństwa na poziomie najniższych jednostek samorządu terytorialnego. Bezpieczeństwo staje się wyzwaniem. Jest jednym z najpowszechniej
stosowanych w życiu codziennym (społecznym, państwowym) pojęciem. Powszechność taka może rodzić wieloznaczność2, jak i to, że zarówno samo pojęcie, jak i jego treść mają charakter subiektywny dla jednostki, jak i w wymiarze grupowym. Nie bez znaczenia przy jego postrzeganiu w wymiarze
jednostkowym pozostają takie cechy, jak: płeć, wiek, stan aktualnej wiedzy, stan zamożności, w wymiarze grupowym: uwarunkowania kulturowe, system sprawowania władzy, położenie geostrategiczne.