Poezje nowe przyniosły szczytowe osiągnięcie liryki Rilkego w nurcie nazwanym poezją rzeczy. Jej istotą jest studium konkretnego przedmiotu lub sytuacji w chwilowym trwaniu, sprzężonym z intensywanym doznaniem: może to być rozwinięty wyobraźnią motyw biblijny, epizod antycznego mitu, oglądane dzieło sztuki, impresja krajobrazowa i architektoniczna, obrazek uliczny, portret grupowy lub indywidualny, kontemplacja zwierzęcia (jak słynna Pantera) czy kwiatu, godzina myśli – właściwie każdy fragment i aspekt świata. Dzięki tej rozpiętości Rilke zbudował w latach 1906–1908 swój kosmos, obejmujący wszystkie dziedziny ludzkiej twórczości. Świadom swojego osamotnienia, tak wspominał czas, w którym rodziła się ta nowa, promieniująca na cały wiek XX poetyka: „Z pewnym zawstydzeniem myślę o swym najlepszym paryskim okresie, z czasów Poezji nowych, gdym niczego i nikogo nie oczekiwał, gdy cały świat stawał przede mną jak zadanie do wykonania, a ja z jawnym, pewnym umysłem odpowiadałem mu jedynie swoją twórczością”.
W malowniczo położonym nad Adriatykiem zamku Duino powstał w 1912 roku poemat Życie Maryi, korzystający z apokryfów i wczesnochrześcijańskiej poezji hymnicznej, zwłaszcza akatystu ku czci Matki Boskiej.
Obecne wydanie przynosi pierwszy całościowy przekład Poezji nowych, Poezji nowych części wtórej i poematu Życie Maryi, stając obok poprzednio ogłoszonych staraniem Domu Wydawniczego Elipsa tomów z kompletnymi przekładami zbiorów Rilkego: Księga godzin (2007) i Księga obrazów – Ofiary dla Larów – Chrystusowe wizje (2009).