Słownik etymologiczno-motywacyjny słowiańskiej zoonimii ludowej jest pierwszym w historii językoznawstwa w miarę kompleksowym opracowaniem nazw własnych zwierząt domowych i udomowionych zwierząt dzikich występujących w środowiskach wiejskich na obszarze całej Słowiańszczyzny. W swej podstawowej części nazwy te kontynuują, co jest szczególnie ważne, dziedzictwo zoonimiczne prasłowiańskie, zwłaszcza nazwy własne krów, wołów, owiec, psów i kur.
Gromadzenie materiałów do słownika trwało z niewielkimi przerwami ponad 30 lat. W ogromnej większości są to nazwy własne zwierząt zebrane w latach 1970-2003 w poszczególnych wioskach słowiańskich (w licznie 357), reprezentowanych głównie przez informatorów z pokolenia najstarszego, w badanej wsi urodzonych i zwykle od wielu pokoleń w niej zamieszkałych. Zebrany materiał, liczący ponad 81 000 jednostek zoonimicznych, jest dobrze semantycznie umotywowany i stanowi również jedno z podstawowych źródeł w badaniach nad etnogeneza Słowian. Słownik ma charakter etymologiczno-motywacyjny i obejmuje pięć tomów. Zawarty jest w nim także materiał zoonimiczny z różnych publikacji oraz prac magisterskich. Do słownika dołączono mapy zbadanych punktów i regionów.