Opowiadanie Tadeusza Borowskiego zatytułowane U nas, w Auschwitzu… należy do najbardziej wstrząsających literackich świadectw o Drugiej wojnie światowej i nieludzkim traktowaniu Polaków i Żydów w niemieckich obozach koncentracyjnych. Oparte na doświadczeniach autora opowiadanie napisane jest w formie listów adresowanych do ukochanej Marii. Jak w kalejdoskopie pojawiają nam się przed oczami sceny z życia obozowego: ocean milczących ludzi, którzy z pokorą idą do krematoriów, obozowy puff (dom publiczny) – w którym zabawiają się oprawcy, „klinika” dla kobiet, gdzie dokonuje się na nich eksperymenty, sztucznie zapładnia, wszczepia tyfus, muzyka na coniedzielnym koncercie symfonicznym po apelu, Sonderkommando, które dla rozrywki podpalał dzieci: "…my musimy bawić się, jak umiemy. Jak by szło inaczej wytrzymać?" Doświadczenie zła absolutnego jest dla autora przedmiotem refleksji nad upadkiem humanizmu europejskiego i degeneracją ludzkości w systemie totalitarnym.

Lektura dla szkół średnich