Naczelną ideę niniejszego tomu stanowi refleksja nad sposobami uprawiania badań komunikacji w mediach. Uczeni z Uniwersytetu Śląskiego – reprezentujący różne dyscypliny naukowe: socjologię, medioznawstwo, kulturoznawstwo, pedagogikę, lingwistykę, teorię i historię literatury, oraz różne perspektywy poznawcze – przedstawiają swoje poglądy na istotę mediów, ich rolę, funkcjonowanie, przemiany itd. Podejmują także metodologiczną problematykę badania obiektu tak złożonego, jak komunikacja w mediach. Autorzy są przekonani, że przy szerokim spectrum badań nad mediami przydatne (jeśli nie konieczne) jest przekraczanie granic dyscyplin naukowych. Transdyscyplinarność jest tu rozumiana szeroko – jako podejście łączące wiedzę o mediach. Pierwszym krokiem w jej stronę jest spotkanie badaczy i dokonanie bilansu wiedzy z różnych dyscyplin naukowych dotyczącej mediów. Transdyscyplinarność – będąca paradygmatem naukowym – stanowi kolejną generację, po koncyliacyjności i interdyscyplinarności. Przynajmniej dwie spośród koegzystujących obecnie orientacji lingwistyki – kognitywizm i interakcjonizm – w założeniach mają ponaddyscyplinarny wymiar teoretyczno-metodologiczny, realizowany w badaniach empirycznych w różnym zakresie.