Zawartość tomu zainteresuje wszystkich, których troską napawają problemy, jakie rosnąca wciąż grupa uczniów ma z werbalizowaniem swych myśli, uczuć, spostrzeżeń, z posługiwaniem się językiem ogólnopolskim. Opracowania zamieszczone w zbiorze stanowią bowiem efekt dyskusji, przemyśleń i wymiany doświadczeń badawczych zespołu językoznawców, dydaktyków i pedagogów na temat celów kształcenia językowego we współczesnym dyskursie szkolnym. Przedstawiają – na szerokim tle świadomości językowej we współczesnym społeczeństwie – wyniki badań nad stanem wiedzy o języku i poziomem sprawności językowej dzieci i młodzieży oraz wnioski dotyczące kształcenia języka uczniów szkół podstawowych, gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych po reformie.
Problematyka niniejszego zbioru artykułów obejmuje zagadnienia związane z miejscem, jakie zajmuje nauka o języku w kształceniu polonistycznym (w podstawie programowej, autorskich programach nauczania i podręcznikach). Dotyczy ona także form wprowadzania wiedzy o języku (pojęć, terminów, zasad poprawnościowych) w praktyce szkolnej, a także sposobów integrowania wiedzy z kształceniem sprawności komunikacyjnej. Refleksję podjęto również nad kwestią diagnozowania poziomu wiedzy i umiejętności językowych dzieci i młodzieży (uwzględniono tu techniki badawcze, rezultaty badań, konkluzje dydaktyczne). Wreszcie, w pracy pomieszczono rozważania na temat prognozowania zmian w kształceniu językowym uczniów (z uwzględnieniem postulatów dotyczących kształcenia nauczycieli oraz opinii samych uczniów o kształcie edukacji językowej).
Kierujemy tom do osób zajmujących się podobnymi badaniami – także w innych ośrodkach akademickich – do nauczycieli polonistów, by wspomagać ich w interpretowaniu i ocenianiu dokumentów programowych, a także w skutecznym uczeniu o języku, wreszcie zachęcamy do jego lektury twórców programów i podręczników, by proponowane w zbiorze rozwiązania pomogły wyznaczać kierunki modyfikacji modeli kształcenia językowego w szkole.