pracownik nauk. Uniw. Gdańskiego; zainteresowania badawcze skupia gł. na problematyce romantyzmu; studia i szkice lit., m.in. Bez autorytetu (1981, ze S. Rośkiem), Romantyczna przestrzeń wyobraźni (1989), Literatura a zdrada (1993); proza eseistyczna Krótka historia pewnego żartu (1991), głośna powieść Hanemann (1995) obrazująca kryzys egzystencjalny jednostki przedstawiony na tle odtworzonych z pietyzmem realiów życia pol.-niem. społeczności Gdańska w 2. ćwierci XX w.; w utworach prozą Ludzie-skorpiony (1985) i Człowiek-litera (1989), ogłoszonych pod pseud. Max Lars i przez siebie ilustrowanych, pastiszowo nawiązywał do tradycji XIX-wiecznych powieści przygodowych (J. Verne); wątek choroby, bólu, roli cierpienia w życiu człowieka podjął w powieści Esther (1999), będącej zarazem swoistym dialogiem z twórczością i biografią F.W. Nietzschego; 1984 otrzymał nagrodę Fundacji im. Kościelskich w Genewie (wraz z S. Rośkiem), 1998 — nagrodę pol. Pen Clubu (w dziedzinie prozy).