1925–28 studiował na uniwersytecie w Bukareszcie pod kierunkiem rumuńskiego filozofa N. Ionescu, 1928–32 — w Indiach (uniwersytecie w Kalkucie i półroczny pobyt w aśramie), od 1933 profesor uniwersytecie w Bukareszcie oraz wykładowca na wielu uniwersytetach europejskich (m.in. w Berlinie, Londynie, Bernie); 1938–42 wydawał czasopismo religioznawcze Zalmoxis; 1940–44 był rumuńskim attaché kulturalnym w Londynie, później w Lizbonie; 1945–55 na emigracji we Francji, od 1946 wykładowca w École Pratique des Hautes Études; od 1956 na stałe w Stanach Zjednoczonych, gdzie od 1957 pełnił funkcję profesora religii na uniwersytecie w Chicago. Jeden z czołowych religioznawców XX w., inicjator nurtu zajmującego się badaniem porównawczym fundamentalnych struktur i archetypów religijnych manifestujących się w dziejach przez mity, symbole, rytuały i hierofanie. Zainspirowany przez teorię archetypów C.G. Junga, w poglądach na religię najbardziej zbliżony do R. Otto, N. Söderbloma oraz G. van der Leeuwa. W jego ujęciu religioznawstwo winno stosować 2 wzajemnie dopełniające się metody: fenomenologiczny opis struktur religijnych (tzw. morfologia świętości) oraz metodę historyczno-porównawczą (dialektyka sacrum i profanum); Eliade opowiadał się za antyredukcjonistycznym, antyewolucjonistycznym i holistycznym podejściem do religii; taki punkt widzenia na religię był związany z jego ogólną koncepcją człowieka, wg której człowiek jest istotą religijną (homo religiosus), czego korelatem obiektywnym jest istnienie sacrum jako nieredukowalnego jądra wszystkich fenomenów religijnych. Ważnym wkładem Eliadego do badań religioznawczych jest wiele terminów i pojęć, które wprowadził do swojej „totalnej hermeneutyki religii”, takich jak: hierofania, axis mundi [oś świata], archetyp, coincidentia oppositorum [jedność przeciwieństw] i in. Ważniejsze prace: Traktat o historii religii (1949, wydanie polskie 1966), Le mythe de l’éternel retour (1949), Szamanizm i archaiczne techniki ekstazy (1951, wydanie polskie 1994), Joga. Nieśmiertelność i wolność (1954, wydanie polskie 1984), Kowale i alchemicy (1955, wydanie polskie 1992); polskie wybory rozpraw i esejów: Sacrum, mit, historia (1970), Okultyzm, czary i mody kulturalne (1992); dzieła syntetyczne: Historia wierzeń i idei religijnych (t. 1–3 1976–83, polski przekład t. 1 1988, t. 2 1994, t. 3 1995), The Encyclopedia of Religion (t. 1–16 1987, redaktor); powieści o tematyce orientalnej (m.in. psychologicznej Majtreji 1933, wydanie polskie 1988), nowele fantastyczne (m.in. Tajemnica doktora Honigbergera 1940, wydanie polskie 1983), pamiętniki z lat 1907–60 (t. 1 Zapowiedź równonocy 1980, wydanie polskie 1989, t. 2 Świętojańskie żniwo 1988, wydanie polskie 1991), Dziennik indyjski (1992, wydanie polskie 1999).