Twórczość Flauberta cechował krańcowy sprzeciw wobec romantyzmu, z którego wyrósł; stworzył powieść doskonałą stylistycznie, nacechowaną obiektywizmem, ze znakomitym obrazem społeczeństwa i pogłębionym studium psychiki bohaterów grzęznących w codzienności (Pani Bovary 1857, wydanie polskie 1878) lub uwikłanych w polityczne konflikty epoki (Szkoła uczuć 1869, 1 wydanie polskie 1931 pt. Szkoła serca); powieść historyczną pojmował na wzór parnasistów jako kolorowy, wypracowany fresk (Salambo 1862, wydanie polskie 1905). Uznał za swą misję demaskowanie głupoty środowisk mieszczańskich (Słownik komunałów 1911, wydanie polskie 1992 i powieść Bouvard i Pécuchet 1881, wydanie polskie 1950). Jego Trzy opowieści (1877, wydanie polskie 1914) należą do najwyższych osiągnięć sztuki nowelistycznej, a zebrana w 9 tomach korespondencja (wybór polski Listy 1957) ma ogromne walory literackie i dokumentalne. Flaubert jest uważany za najwybitniejszego realistę, był mistrzem naturalistów.