W 1926–33 współpracował z Cyrulikiem Warszawskim, 1928–30 związany z „Kwadrygą”, 1935–39 z Prosto z mostu; uczestnik kampanii wrześniowej, 1939–45 w niemieckiej niewoli; po wojnie współpracował m.in. z Przekrojem. Twórca oryginalnego stylu lirycznego, jednoczącego różnorodne składniki tradycyjnych i nowoczesnych nurtów poetyckich, baśniową fantazję i nadrealistyczną wizyjność z rodzajowym realizmem, katastroficzną i satyryczną groteskę oraz absurdalny dowcip z liryczną nastrojowością, motywy plebejskiego folkloru z wyobrażeniami literackimi, muzycznymi i plastycznymi zaczerpniętymi z tradycji renesansowej i barokowej. Utwory Gałczyńskiego zdobyły szeroką popularność i przyczyniły się do ugruntowania mitu poety-cygana, błazna i szarlatana; oprócz liryki osobistej i refleksyjnej (cykl Pieśni, Nowa Kultura 1953, wydanie osobne 1965) uprawiał poezję patriotyczną i satyrę drwiącą z tradycyjnych polskich kompleksów narodowych i inteligencko-mieszczańskich, pisał też wiersze propagandowe i panegiryczne, utrzymane w konwencji realizmu socjalistycznego (np. Poemat dla zdrajcy, pieśni masowe); zbiory wierszy (Utwory poetyckie 1937, Zaczarowana dorożka 1948), poematy (Koniec świata 1930, Ludowa zabawa 1934, Niobe 1951, Wit Stwosz 1952), powieść satyryczna Porfirion Osiełek... (1929), cykl groteskowych miniatur dramatycznych Teatrzyk „Zielona Gęś”... (Przekrój 1946–50, wydanie osobne 1968) i humorystycznych felietonów poetyckich Listy z fiołkiem (1964); przekłady utworów W. Szekspira; Dzieła (t. 1–5 1979).