Od 1832 członek Izby Gmin, początkowo konserwatysta, 1843–45 minister handlu, 1845–46 minister kolonii w rządzie R. Peela; wraz z grupą jego zwolenników (peelitów) ewoluował ku liberalizmowi, którego stał się najwybitniejszym przedstawicielem w 2. połowie XIX w. W 1852–55 i 1859–66 kanclerz skarbu, przeprowadził reformy finansowe, przyczynił się do zawarcia 1859 układu o wolnym handlu z Francją; 1866 zgłosił projekt umiarkowanej reformy wyborczej (odrzucony). Od 1865 przywódca liberałów w Izbie Gmin, od 1868 — Partii Liberalnej; 1868–74, 1880–85, 1886 i 1892–94 premier (1873–74 i 1880–82 jednocześnie ponownie kanclerz skarbu); 1881 uznał autonomię Transwalu; po interwencji zbrojnej 1882 narzucił Egiptowi faktyczny protektorat brytyjski. Jego gabinety przeprowadziły serię reform społecznych i politycznych, w tym 1884 reformę wyborczą rozszerzającą elektorat o część niższych warstw społecznych; starał się złagodzić sytuację w Irlandii — 1869 odebrano tam Kościołowi anglikańskiemu status religii państwowej i przywileje majątkowe, 1870 i 1881 uchwalono ograniczone reformy rolne; 1886 przedstawił projekt autonomii (home rule) dla Irlandii, który wywołał rozłam wśród liberałów i upadek rządu Gladstone; 1893 jego nowy projekt home rule odrzuciła Izba Lordów. Autor pamiętników.