Działalność literacką rozpoczął od publicystyki; światowy rozgłos zyskał powieścią psychologiczną Głód (1890, wydanie polskie 1892); wywodzący się z filozofii F.W. Nietzschego kult indywidualizmu znalazł wyraz w powieściach: Misteria (1892, wydanie polskie 1914), Nowizna (1893, wydanie polskie 1895), a w powieściach Pan (1894, wydanie polskie 1910) i Wiktoria (1898, wydanie polskie 1901) głosił kult natury, dając zarazem subtelną analizę uczucia miłości; mistyczne związki człowieka z przyrodą przedstawił Hamsun w epickiej powieści chłopskiej Błogosławieństwo ziemi (1917, wydanie polskie 1929) i trylogii Włóczęgi (1927, wydanie polskie 1929), August Powsinoga (1930, wydanie polskie 1931) i A życie toczy się dalej (1933, wydanie polskie 1938); Hamsun pisał także dramaty i poezje liryczne; w autobiografii Na zarośniętych ścieżkach (1949, wydanie polskie 1994) usprawiedliwiał swoją kolaborację z Niemcami w czasie II wojny światowej; 1920 otrzymał Nagrodę Nobla.