Twórca nowatorskiej prozy, nawiązującej do surrealizmu i do tradycji pisarskiej J. Haška; opowiadania, m.in. Bar Świat (1965, polski wybór 1968); w latach 60. twórczość Hrabala zdobyła wielką popularność w Czechosłowacji i szeroki rozgłos na świecie, m.in. dzięki przekładom i ekranizacji noweli Pociągi pod specjalnym nadzorem (1965, wydanie polskie 1969; film w reżyserii J. Menzla 1966, nagrodzony Oscarem); po 1968 twórczość Hrabala została objęta zakazem druku, od 1975 pisarz publikował już oficjalnie, ale najważniejsza część jego dorobku ukazywała się w drugim obiegu i w wydawnictwach emigracyjnych, m.in. powieści: Zbyt głośna samotność (1976, wydanie polskie poza cenzurą 1978), Obsługiwałem angielskiego króla (1975, wydanie polskie poza cenzurą 1989) oraz Czuły barbarzyńca (1973, wydanie polskie 1997); niektóre z opowiadań Hrabala opublikowano w pierwotnej, nieocenzurowanej wersji dopiero po 1989: Kain. Opowiadanie egzystencjalne (1949), Jarmilka (1952); proza Hrabala ma charakter wyraźnie autobiograficzny; ten nurt jest też swoiście rozdwojony na utwory publikowane oficjalnie: Postrzyżyny (1976, wydanie polskie 1980), Taka piękna żałoba (1979, wydanie polskie poza cenzurą 1983), Skarby świata całego (1981, wydanie polskie 1985), i nieoficjalnie: Przerwy w zabudowie, Vita nuova, Wesela w domu (1986, wydanie polskie poza cenzurą 1988–89); w Polsce niezwykle popularny, tłumaczony niemal na bieżąco zarówno w oficjalnym, jak i w drugim obiegu.