przedstawiciel Nowej Fali;, współpracownik Zapisu; twórczość Krynickiego rozwijała się zgodnie z imperatywem doskonalenia się wewn., niepodlegania — różnie rozumianej — nicości; z czasem miejsce barok. poematów zajęły ascetyczne, kilkuwierszowe formy nawiązujące do Norwidowskiej poetyki przemilczenia; 1972–73 w redakcji Studenta; 1975 podpisał Memoriał 59, 1976–80 jego utwory były objęte zakazem publikacji; 1977–81 czł. redakcji Zapisu; opublikował m.in. tomy: Pęd pogoni, pęd ucieczki (1968), Akt urodzenia (1969), Organizm zbiorowy (1975), Nasze życie rośnie (Paryż 1978), poza cenzurą: Niewiele więcej (1981), Jeżeli w jakimś kraju (1982), Ocalenie z nicości (1983), Niepodlegli nicości (1988), a także Magnetyczny punkt (1996); przekł. poezji niem. i austr., m.in.: B. Brechta, G. Benna, P. Celana, R. Kunzego; 1976 otrzymał Nagrodę Fundacji Kościelskich.