Pochodził ze środowiska zasymilowanej inteligencji żydowskiej; współzałożyciel (1911) i reż. eksperymentalnego Teatru Artystycznego w Warszawie; 1918–34 pracował jako rejent (w Hrubieszowie, następnie w Zamościu); od 1933 czł. PAL; w twórczości L., będącej swoistą odmianą symbolizmu, został wykreowany oryginalny i odrębny na tle współcz. poezji pol. świat poet.; tworzywem dla refleksji metafiz.-egzystencjalnej są w nim charakterystyczne dla leśmianowskiego typu wyobraźni elementy baśniowo-fantastyczne, zaczerpnięte z folkloru i poezji lud., sprzęgnięte ze zmysłowym konkretem; ośr. tej refleksji jest przekonanie, że człowiek to twór kaleki, rozdarty między naturę i kulturę, zdolny tylko w szczególnych warunkach, np. w akcie poet. twórczości, pojednać się z naturą (wiąże się z tym mityczna idea poety jako „człowieka pierwotnego”); mistrz obserwacji i kreacyjnego opisu przyrody, obdarzony olśniewającą inwencją słowotwórczą, L. stworzył nowy typ stylizowanej lud. poezji balladowej i poematu baśniowo-filozoficznego; odnowił lirykę osobistą (zwł. o charakterze erotycznym); zbiory wierszy Sad rozstajny (1912), Łąka (1920), Napój cienisty (1936) i Dziejba leśna (1938); zbiory baśni prozą Klechdy sezamowe (1913), Przygody Sindbada Żeglarza (1913) i Klechdy polskie (wyd. Londyn 1956, wyd. krajowe: Warszawa 1959, Kraków 1999); eseje i szkice lit.; przekłady (E.A. Poe); Z pism... (t. 1–3 1959–65), Poezje wybrane (1974), Poezje zebrane (1993).