Współtwórca grupy poet. Skamander, 1926–29 redaktor Cyrulika Warszawskiego; od 1930 w służbie dyplomatycznej w Paryżu; od 1940 w USA, 1943–46 współredaktor Tygodnika Polskiego, stały współpracownik „Wiadomości”; w zbiorze Karmazynowy poemat (1920) wyraził zarówno sprzeciw wobec obezwładniającego ciążenia tradycji nar., jak i fascynację wielkimi wzorami przeszłości, wchodzącymi w skład romant. dziedzictwa; od zbioru Srebrne i czarne (1924) poezję L. wypełniała pesymistyczna refleksja wokół problemów samotności, tragizmu życia, śmierci, po 1939 wzbogacona akcentami nostalgii i patriotycznej egzaltacji (Lutnia po Bekwarku 1942, Aria z kurantem 1945, cykl Marmur i róża w Poezjach zebranych 1954); utwory satyr. (Rzeczpospolita Babińska 1920); Poezje (1963), Poezje wybrane (1977), Poezje (1990), Fragmenty dramatyczne (1978); wybór prozy Bal u senatora (1981); szkice Cudowny świat teatru (1981); oraz Portrety ludzi i zdarzeń (1997); ostatnim dziełem Lechonia był Dziennik z lat 1949–56 (t. 1–3, Londyn 1967–73, wyd. krajowe t. 1–3 1992–93), cenne źródło do biografii poety i historii Polonii nowojorskiej; zmarł śmiercią samobójczą.