uczestnik powstania listopadowego 1830–31; od 1839 stał na czele komitetu do przygotowań powstańczych (tzw. Komitet L., związany z Centralizacją TDP), za przygotowania do powstania 1846 skazany przez władze pruskie na 20 lat twierdzy; 1848 uwolniony, działał w kierownictwie pol. ruchu nar. w Poznańskiem (czł. Kom. Rewolucyjnego i Kom. Narodowego Pol.) oraz uczestniczył w Kongresie Słow. w Pradze; poseł do parlamentu frankfurckiego 1848 i sejmu pruskiego 1849; 1849–50 wydawca postępowego Dziennika Polskiego; współinicjator życia nauk. Wielkopolski; współtwórca (1841) Tow. Naukowej Pomocy oraz Tow. Przyjaciół Nauk w Poznaniu (1868–75 prezes); jeden z dyrektorów Ligi Pol. (1848–50). L. był wybitnym przedstawicielem tzw. filozofii nar. (mesjanizm polski), przypisującej narodowi pol. mesjanistyczne posłannictwo, realizujące się w  „czynie” moralnym; przyjmował istnienie ponadracjonalnej wiedzy poznawczej („um”), właściwej gł. Polakom, przejawiającej się zwłaszcza w sztuce; akcentował nar. charakter i społ. funkcję sztuki; Filozofia i krytyka (t. 1–4 1845–50).