uczestnik wojny pol.-bolszewickiej 1920, w okresie międzywojennym krytykował politykę państwa pol. wobec mniejszości nar. na Kresach (artykuły i reportaże Bunt rojstów 1938); przeciwnik rewolucji bolszewickiej i programowy antykomunista, ostrzegał przed porozumieniem niem.-sowieckim; 1939–41 redaktor wil. Gazety Codziennej; VII–X 1941 publikował w wyd. przez Niemców Gońcu Codziennym (m.in. relacje o sowieckiej okupacji Litwy), co zostało uznane przez część opinii pol. za akt kolaboracji i spowodowało skazanie Mackiewicza 1943 (1942?) przez Sąd Specjalny AK na karę śmierci (wyrok nie wykonany i formalnie odwołany); na zaproszenie Niemców i za wiedzą KG AK uczestniczył V–VI 1943 w ekshumacji grobów jeńców pol. w Katyniu (oprac. Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów 1948, relacja Zbrodnia w lesie katyńskim 1949); od 1945 na emigracji w Wielkiej Brytanii, od 1954 w RFN; w swej prozie łączył fikcję fabularną z relacją dokumentalną; autor powieści o Wileńszczyźnie pod okupacją sowiecką (Droga donikąd 1955), o okupacji niem. (Nie trzeba głośno mówić 1969), wojnie 1920 (Lewa wolna 1965), losach proniem. oddziałów kozackich (Kontra 1957), także powieści psychol.-hist. Karierowicz (1955), Sprawa pułkownika Miasojedowa (1962); publicystyka polit. ostrzegająca przed zagrożeniem komunist. i sowietyzacją, m.in. Zwycięstwo prowokacji (1962), Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy (1975), opowiadania, wspomnienia. Część utworów z żoną, B. Toporską.