wraz z T. Williamsem i E. O’Neillem należy do najwybitniejszych dramatopisarzy amerykańskich XX w.; najsłynniejsze sztuki M. to wyróżniona Nagrodą Pulitzera Śmierć komiwojażera (1949, wystawienie polskie 1959) i Czarownice z Salem (1953, wystawienie polskie 1959); w obu obnażył fałsz mitu o wyjątkowości Ameryki i szansie na osobisty i materialny sukces; pozbawiony pracy bohater Śmierci... popełnia samobójstwo, by rodzina mogła spłacić dom z jego polisy ubezpieczeniowej; w Czarownicach..., sztuce traktującej o tragicznych procesach o czary 1692, wywołanych nietolerancją i zbiorową histerią, używając sztafażu historycznego, komentuował współczesne i dotykające go osobiście „polowania na komunistów” prowadzone przez senacką podkomisję McCarthy’ego; ponadto: Incydent w Vichy (1964, wystawienie polskie 1965), The Last Yankee (1991), Broken Glass (1994). M. był także autorem powieści (Focus 1945), nowel (Noc montera i inne opowiadania 1941, wydanie polskie 1998), autobiografii (Zakręty czasu: jedno życie 1987, wydanie polskie 1994), słuchowisk, scenariuszy filmowych (m.in. Skłóceni z życiem z M. Monroe, żoną Millera 1956–61). W 1965–69 prezes międzynarodowego Pen Clubu.