Od 1963 we Włoszech, od 1968 w Paryżu, gdzie opublikował protest przeciw interwencji wojsk układu warszawskiego w Czechosłowacji (wystąpił o azyl polityczny, 1978 otrzymał obywatelstwo francuskie), od 1989 w Meksyku, 1996–2008 w Krakowie, następnie udał się do Nicei; od 1997 członek PAU; otrzymał Nagrodę Fundacji Kościelskich (1962), austriacką nagrodę państwową (1972) i Nagrodę im. F. Kafki (1987); absurdalny komizm i parodystyczną stylizację językową łączy w swych utworach z wieloznaczną metaforyką i akcentami polemiki z tradycją literacką, zwłaszcza romantyczną; ukazuje świat zniekształcony, podlegający schematyzacji, w którym przewagę zyskuje frazes nad znaczeniem, tworzy modele skrajnych sytuacji ludzkich; groteskowo-satyrycznej farsy i komedie, m.in. Policja (1958), Indyk (1960), tryptyk: Na pełnym morzu, Karol i Strip-tease (całość wystawiona 1961), Zabawa (1962); światowy rozgłos przyniosły Mrożkowi dramaty: Tango (wystawiona 1965) — utwór ukazujący mechanizm rodzenia się totalitarnych przymusów w obrębie międzyludzkiej codzienności, oraz Emigranci (wystawiona 1974) — przenikliwe studium samotności i wykorzenienia; następne, wzbogacone o elementy psychologiczne, m.in. Pieszo (wystawiony 1980), Ambasador (wystawiony 1981), Portret (wystawiony 1987), Miłość na Krymie (wystawiony 1994), ukazywały m.in. upadek komunizmu i cenę, jaką płaci jednostka za uwikłanie się w wydarzenia historyczne, natomiast Wielebni (wystawiony 2001) walkę o władzę i pieniądze, zakłamanie moralne współczesnego świata; satyryczne opowiadania i humoreski, m.in. Słoń (1957), Wesele w Atomicach (1959), zbiory: Małe listy (1981), Donosy (1983), Małe prozy (1990); rysunki satyryczne (m.in. cykle: Polska w obrazach 1957, Przez okulary Sławomira Mrożka 1968, Rysunki 1982, Rysunki wybrane 1997); Dzieła (t. 1–12 1994–98).