Związana z grupą Skamander; od 1940 w Wielkiej Brytanii; stworzyła oryginalny styl w liryce miłosnej, celowała w aforystycznej miniaturze poet.; w twórczości ewolucja od żywiołowej pochwały radości życia (zbiory Niebieskie migdały 1922, Różowa magia 1924, Pocałunki 1926, Balet powojów 1935) do sceptycznej i gorzkiej refleksji nad przemijaniem czasu, okrucieństwem natury (Śpiąca załoga 1933, Krystalizacje 1937) i wojny (liryki Róża i lasy płonące 1940, Gołąb ofiarny 1941); liczne sztuki psychol.-obyczajowe (Egipska pszenica, wyst. 1932, Zalotnicy niebiescy, wyst. 1933), Poezje (t. 1–2 1958, wyd. 2 zmienione i uzupełnione 1974), Wybór poezji (1967, wyd. 4 rozszerzone 1980); Dramaty (t. 1–2 1986); 1935 otrzymała Złoty Wawrzyn PAL.